Hoewel de man hier niet meteen bekend is, draait Brooks Williams al een hele tijd mee in het wereldje van de bluesgitaristen-songwriters: Baby O! is zijn 17 de (!!!) plaat en de voorbije 23 jaar komt Brooks aan de kost met muziek te spelen. Als je dat kunt, dan beteken je iets. In Engeland en in de States is Brooks dan ook een begrip.

De man werd geboren in Georgia, maar slijt zijn tijd tegenwoordig in Cambridge (UK) en Boston.Als hij niet thuis is, is Brooks onderweg om ergens ter wereld zijn muziekjes te slijten en die muziekjes, da’s voornamelijk akoestische blues, in de traditionele stijl, met evenveel folk als Piedmont erin, evenveel Mississippi John Hurt als Son House. Als je een begenadigde gitarist wil horen, dan heb je er hier eentje voorhanden. Als daarenboven je gitarist ook nog een excellente zanger moet zijn, dan hoef je ook al niet verder te zoeken en is Brooks je man. Dat hij op vroegere platen samenwerkte met schoon volk als Colin Linden en Phil Madeira, geeft al aan dat hij iets speciaals in huis heeft: beide heren gaan niet zomaar met de eerste de beste de studio in. Op de nieuwe plaat brengt Williams een mix van eigen werk en covers. Die laatste soort (5 in totaal), betreft versies van songs van de beide al genoemde grootheden, House en Hurt, naast Duke Ellington, Mel London en de oerklassieker Amazing Grace. Wel, uitgerekend die song was voor ons de lakmoesproef: wie overeind blijft bij de zoveelste versie van een song die al ontelbare keren gecoverd werd, die moet wel iets in huis hebben. Zeggen dat Williams overeind blijft, is een gigantisch understatement: de resonatorversie die je hier opgedist krijgt, is ronduit adembenemend. Daarnaast is er het eigen werk, waarvan je in een wat korte samenvatting alleen maar kunt vaststellen dat het moeiteloos naast de gevestigde waarden kan staan: de titelsong, maar ook Moon on Down of All Been Said zijn erg sterke songs.

Dat Williams zoveel verschillende stijlen aankan is voorwaar geen kleine prestatie, maar neemt u van mij aan dat ik uitgerekend vandaag erg zuinig ben met complimentjes. Mocht u mijn boodschap niet begrepen hebben: Brooks Williams’ nieuwe plaat moet door verschrikkelijk veel mensen beluisterd en gekocht worden, want ze is behoorlijk indrukwekkend, zij het tegelijk frustrerend voor aspirant-gitaristen. Ik vrees dat wij met zijn allen tot de bevinding moeten komen dat we een paar vingers aan elke hand tekort komen, om de klasse van Brooks Williams zelfs maar te benaderen….Misschien moet ik toch maar eens zo’n instructie-dvd van de man in huis halen. (Dani)